پژوهش نامه قرآن و حديث ، شماره 21
كاركردهاي «پيوستگي سوره» در تفسير با تطبيق بر تفاسير الميزان علامه طباطبايي و في ظلال القرآن سيدقطب
چکيده:
«پيوستگي سوره» شاخه اي پُراهميت از دانش مناسبت در قرآن است كه به لحاظ نقش منحصربه فرد آن در تفسير، بسيار مورد توجه مفسران و قرآن پژوهان -به ويژه در نيم قرن اخير- قرار گرفته است. بر اساس اين نظريه، هر سوره بر يك غرض يا محور اصلي استوار است، به گونه اي كه تمامي موضوعات سوره حول آن غرض، وحدت فراگير سوره را رقم مي زنند. پژوهش حاضر قصد دارد نقش و تاثير اين نظريه را در تفسير، با مطالعه تطبيقي ميان دو تفسير الميزان علامه طباطبايي و في ظلال القرآن سيدقطب مورد واكاوي قرار دهد و به معرفي و دسته بندي كاركردهاي آن در تفسير بپردازد. اين كاركردها را مي توان به انواع ساختاري، زمينه اي، شناختي، اثباتي، تبييني و سنجشي تقسيم نمود. بر اساس نتايج به دست آمده، علامه طباطبايي با رويكرد ويژه تبييني-انتقادي در تفسير الميزان، از كاركردهاي تبييني و سنجشي اعتقاد به پيوستگي سوره، به شايستگي بهره برده است. سيدقطب نيز با نگرش غالب اثباتي در تفسير خود، اهتمام شاياني در راستاي اثبات وحدت موضوعي سوره ها و به تصوير كشيدن ارتباط و پيوستگي ميان آيات سوره مبذول داشته است.
کليدواژگان:
كاركرد، پيوستگي سوره، تفسير، علامه طباطبايي، سيدقطب، الميزان، ظلال القرآن
نويسنده(گان):
دكتر سيدرضا مودب، محسن قربانيان،
پژوهش نامه قرآن و حديث ، شماره 21
_1.jpg)
