ـ حضرت مهدی(ع): :
اَنَا خاتِمُ الأوصیاءِ وَ بی یدفَعُ اللهُ البَلاءَ عَن اَهلی و شیعَتی.
من ختم‌کنندة راه اوصیا هستم و به وسیلة من خدا بلاها را از اهل بیت من و شیعیانم دفع می‌نماید. (غیبت شیخ طوسی، ص ٢٤٦)
خداوند در اهمیت معاد می فرماید: «وَ أَنَّ الَّذينَ لا يُؤْمِنُونَ بِالْآخِرَةِ أَعْتَدْنا لَهُمْ عَذاباً أَليماً»؛ و اينكه آنها كه به قيامت ايمان نمىآورند، عذاب دردناكى براى آنان آماده ساخته ايم ؛ «لا يُؤْمِنُونَ بِالْآخِرَةِ»؛ کسانی که ایمان نمی آورند. «أَعْتَدْنا» یعنی فراهم کردیم. «لهم» برای آنها عذابی. اما منظور چه عذابی است؟ عذاب بسیار دردناک.
این آیه شریفه در اهمیت معاد بیان می دارد که عدم ایمان به معاد، نتیجه اش عذابی دردناکی است که هیچ کسی نمی تواند آن را تحمل کند. پس باید تفکر خود را درباره معاد اصلاح کنیم. اگر مصداق این آیه هستیم یا حداقل در مساله معاد ، شک داریم بدانیم که عذابی الیم در انتظار ماست.
واژه عذاب الیم، واژه بسیار مهمی است. این واژه در قرآن، ده ها بار در آیات مختلف به کار رفته که قابل تامل است، مثلا در مورد گناهان مهمی چون کناره گیری از جهاد، خداوند در قرآن می فرماید: «إِلاَّ تَنْفِرُوا يُعَذِّبْكُمْ عَذاباً أَليم» ؛ اگر کوچ و جهاد نکنید، برای شما عذابی الیم در پیش است.
