نقش ائمه معصومين عليهم السّلام در تصحيح و تجويز قراآت.
ائمه معصومين عليهم السّلام پس از پيامبر صلّى اللّه عليه و آله نيز، همان رسالت هدايتگرى و پيشوايى را بر عهده داشتند؛ با اين تفاوت كه بر آنها وحى نازل نمىشد. هر كدام از آن بزرگواران، در زمان حيات خويش، رسالت و وظيفه پيشوايى خود را انجام داده است.
از جمله اقدامات ايشان، همانند پيامبر گرامى اسلام صلّى اللّه عليه و آله، صيانت از نص و قرائت قرآن بود. آنان تأكيد داشتند كه نزول قرآن واحد و داراى نص واحد است و اختلاف در قراآت، اگر حاصل شود، از ناحيه روات است؛ آن چنان كه در روايت امام باقر عليه السّلام و امام صادق عليه السّلام بر آن تصريح شده است.
امّا آن چه در زندگى ائمه معصومين، مىبايد مورد توجه واقع شود، آن است كه پس از ارتحال پيامبر اسلام صلّى اللّه عليه و آله، اختلاف در قراآت به تدريج آغاز شد و هر چند حضرت على عليه السّلام، قرائت واقعى را بيان مىداشت و قرآنى كه به دستور پيامبر صلّى اللّه عليه و آله و بر قرائت واحد جمعآورى نمود، بر مردم عرضه كرد و آنها نپذيرفتند، ولى حضرت على عليه السّلام در تصحيح قراآت از پاى ننشست.
از طرفى در زمان خليفه اول و دوم، قرآن واحدى با قرائت واحدى از طرف حكومت، نشر نيافت. در زمان عثمان، به علت گسترش اختلاف قراآت، قرآن در مصحف واحدى با قرائت واحدى، با نظارت و تأييد حضرت على عليه السّلام نشر يافت و در زمان حكومت و خلافت حضرت و در زمان امامت امامان ديگر، مورد تأييد آنان بوده است و تاكنون ميان همه مسلمانان رواج دارد.
اگر قرآنى نيز كه خود حضرت على عليه السّلام پس از ارتحال پيامبر صلّى اللّه عليه و آله جمعآورى نمود، با مصحف و قرآن عثمان در قرائت برخى از واژهها اختلاف داشته باشد، مسلما موارد اختلاف از نظر حضرت على عليه السّلام در مصحف عثمانى، مورد تأييد بوده است و موافقت آن حضرت با قرآن عثمانى و استمرار موافقت ديگر ائمه معصومين عليهم السّلام بيانگر آن است كه قرآن موجود (ما بين الدفتين) و قرائت آن را نمىبايد با قرائت واقعى متفاوت دانست و الّا ائمه معصومين در صورت وجود تفاوت قرائت و تفاوت كلمات بين آنها به شكلى كه بر اساس قرآن لطمه وارد مىآورد، نه بر قرآن و مصحف عثمانى صحه نمىگذاشتند، بلكه با آن مخالفت
مىنمودند.
-----------------------------------------------------------
نزول قرآن و رؤياى هفت حرف، ص: 229
_14.jpg)
