وصیت نامه حضرت امام خمینی . ( قسمت چهارم )

اما طايفه دوم كه نقشه موذيانه دارند و اسلام را از حكومت و سياست جدا مى‏دانند. بايد به اين نادانان گفت كه قرآن كريم و سنت رسول اللَّه- صلى اللَّه عليه و آله- آن قدر كه در حكومت و سياست احكام دارند در ساير چيزها ندارند؛ بلكه بسيار از احكام عبادى اسلام، عبادى- سياسى است كه غفلت از آنها اين مصيبتها را به بار آورده.
پيغمبر اسلام (ص) تشكيل حكومت داد مثل ساير حكومتهاى جهان لكن با انگيزه بسط عدالت اجتماعى. و خلفاى اول اسلامى حكومتهاى وسيع داشته‏اند و حكومت على بن ابي طالب- عليه السلام- نيز با همان انگيزه، به طور وسيعتر و گسترده‏تر از واضحات تاريخ است. و پس از آن بتدريج حكومت به اسم اسلام بوده؛ و اكنون نيز مدعيان حكومت اسلامى به پيروى از اسلام و رسول اكرم- صلى اللَّه عليه و آله- بسيارند.
اين جانب در اين وصيتنامه با اشاره مى‏گذرم، ولى اميد آن دارم كه نويسندگان و جامعه‏شناسان و تاريخ‏نويسان، مسلمانان را از اين اشتباه بيرون آورند. و آنچه گفته شده و مى‏شود كه انبيا- عليهم السلام- به معنويات كار دارند و حكومت و سررشته‏دارى دنيايى مطرود است و انبيا و اوليا و بزرگان از آن احتراز مى‏كردند و ما نيز بايد چنين كنيم، اشتباه تأسف‏آورى است كه نتايج آن به تباهى كشيدن ملتهاى اسلامى و بازكردن راه براى استعمارگران خونخوار است، زيرا آنچه مردود است حكومتهاى شيطانى و ديكتاتورى و ستمگرى است كه براى سلطه‏جويى و انگيزه‏هاى منحرف و دنيايى كه از آن تحذير نموده‏اند؛ جمع‏آورى ثروت و مال و قدرت‏طلبى و طاغوت گرايى است و بالاخره دنيايى است كه انسان را از حق تعالى غافل كند. و اما حكومت حق براى نفع مستضعفان و جلوگيرى از ظلم و جور و اقامه عدالت اجتماعى، همان است كه مثل سليمان بن داود و پيامبر عظيم الشأن اسلام- صلى اللَّه عليه و آله- و اوصياى بزرگوارش براى آن كوشش مى‏كردند؛ از بزرگترين واجبات و اقامه آن از والاترين عبادات است، چنانچه سياست سالم كه در اين حكومتها بوده از امور لازمه است. بايد ملت بيدار و هوشيار ايران با ديد اسلامى اين توطئه‏ها را خنثى نمايند. و گويندگان و نويسندگان متعهد به كمك ملت برخيزند و دست شياطين توطئه‏گر را قطع نمايند.