امام خمینی از دیدگاه مقام معظم رهبری

امام خمینی از دیدگاه مقام معظم رهبری

قدرت اللّه بهرامی ( کـارشناس ارشـد عـلوم سیاسی)

مقدمه

یکی از برترین چهره هایی که تاریخ بشریت به خوددیده، شخصیت متعالی امام خمینی (س) است. او با قیامش علیه ظلمت ها، بعثت انبیا و امامت اوصیا را در خاطره ها زنده کرد. با پایـمردی آن یگانه دوران انقلابی به وجـود آمـدکه «اعجاز قرن” امیده شد. ۱

شنیدن وصف امام و شرح اندیشه های جاودانه دوران دلنشین است، اما وقتی خلف صالح او، مقام معظم رهبری که سالها در جوار وی زیسته و درس امامت و رهبری آموخته و در فراز و نشیب های مبارزه و پیـروزی نظام اسلامی ازنزدیک ترین یاران و شاگردان مخلص و شایسته امام بوده، لطافت و شیرینی دیگری دارد.

این شاگرد مخلص امام، چنان آن روح ملکوتی را توصیف می کند که عاشقان امام را به وجد می آورد:

این انقلاب بی نام خـمینی در هـیچ جای جهان شناخته شده نیست، الحق شخصیت آن عزیز یگانه، شخصیتی دست نیافتی و جایگاه والای انسانی او جایگاهی دور از تصور و اساطیرگونه بود. او آن نخستین بود که دومین نداشت. ۲

شخصیت جامع امام

در میان رهبران سیاسی جهان تـا بـه امروز، کمتر شخصیتی به جامعیت امام خمینی (س) بروز نموده است. شخصیت استثنایی و اسطوره ای که توانست از یک جمع پریشان و پراکنده یک امت متحد بسازد و بزرگترین انقلاب قرن را بر پا کند. و بـاز بـه دلیل همین جامعیتش بودکه میلیون ها نفر، به استقبالش رفتند، صدها هزار نفر جان و مالشان را فدای راهش نمودند و میلیون ها نفر در تشییع جنازه اش، او را بدرقه کردند.

مقام معظم رهبری به حق مـعتقد اسـت حـضرت امام خمینی (س) هـمه خـصال نـفیس و کمیاب راکه مجموعه آن در قرن ها به ندرت ممکن است در انسان بزرگی جمع شود همه را با هم داشت و با این ویژگی ها بود کـه تـوانست تـخت فرعون های زمانه را بلرزاند و دل مستضعفان را به نورامید روشن سـازد و جـهان اسلام را به حرکت درآورد و به انسان ها بفهماند که انسان کامل شدن ، علی وار زیستن و تا نزدیکی مرزهای عصمت پیش رفتن، افـسانه نـیست. ۳

شـخصیت امام دارای ابعاد گوناگون بود و هر از گاهی بعدی از ابعاد او نمایان مـی شد. مقام معظم رهبری عظمت کار امام را به ارتباط ایشان با خدا و تهذیب نفس می داند که همه دشمنان داخلی و خارجی او نـیز ایـن ویـژگی را قبول داشتند. ۴برخی از ابعاد شخصیتی آن امام بزرگ عبارت بود از:

ابعاد روحی و مـعنوی

الفـ . پرستش خداوند:روح عبادت و بندگی آن است که انسان به تمام معنا، بنده خدا شودو در تمام افعال و کـردار خـویش تـابع دستورات الهی باشد. امام خمینی (س) عابدی فرزانه بود که توانست خـود را از بـنده ای غـیرخدایی آزاد کند. ذکر، زیارت و تلاوت قرآن رفیق راه او بود و آن بزرگمرد تمام عمر خود را با عبادت خـدا گـذراند. مـقام معظم رهبری درباره ارتباط آن عبد صالح با خداوند می فرماید:

«او اهل خلوت، اهل عبادت، اهل گـریه نـیمه شب، اهل دعا ، تضرع، ارتباط با خدا، شعر و معنویت و عرفان و ذوق و حال بود.» ۵

هـمین عـبادت ها بـود که امام راحل را به آن درجه از اطمینان و یقین رسانده بود که در وصیت نامه سیاسی الهی خـود فـرمود با دلی آرام و قلبی مطمئن و روحی شاد و ضمیری امیدوار به فضل خدا از خدمت خواهران و برادران مـرخص و بـه سـوی جایگاه ابدی سفر می کنم. مقام معظم رهبری درباره روز آخر عمر آن امام می فرماید:

«ایشان تا آخـرین لحـظات حیاتشان، ذکر و نماز و دعا را از دست ندادند... بعد از اتمام نماز [ظهر و عصر] مشغول ذکر گـفتن شـدند و تـا لحظاتی که در حالت اغما به سر می بردندمرتب پشت سر هم می گفتند: سبحان اللّه و الحمد للّه و لا اله الاّ اللّه و اللّه اکـبر. ۶

ب. اخـلاص:اخـلاص با تمام زندگی امام عجین شده بود . تمام کارهای او با نام و یـاد خـدا شکل می گرفت و جز رضای محبوب به چیزی نمی اندیشید.

مقام معظم رهبری معتقد است، آنچه ما را از آن بدبختی های گـذشته بـه شوکت و جلال کنونی رسانده است همان اخلاص امام بود و اگر بخواهیم باز هـم پیـروز و سربلند باشیم باید همین راه را که رمز پیروزی بـوده اسـت ادامـه دهیم . اگر هدف و راه ما، هدف و راه امـام اسـت، وسایل ما هم باید وسایل امام باشد . وسیله امام کمک گرفتن از خدا بود، پیـش وسـیله ما نیز باید کمک گرفتن از خـدا بـاشد که آن هم بـا زبـان میسر نیست بلکه با اخلاص عملی مـی شود. ۷ ایـشان در مورد اخلاص امام می فرماید:

بزرگترین ستایش برای رهبر عزیز ما همین است که او را عـبداللّه. . . یـاد کنیم و امام بزرگوار ما مظهر ایـن اخلاص بود، و کرد آنـچه کرد. او دنـیا را در مقابل اسلام خاضع و خاشع کـرد و دشـمنان اسلام را به عقب نشینی وادار نمود. ۸

ج. تواضع:تواضع، همان فروتنی و افتادگی است که مانع از بـهتر دانـستن از دیگران می شود. امام راحل بـا تـوجه بـه موقعیت والایی کـه داشـت بسیار متواضع بود. ایـشان نـه تنها خود را بالاتر از دیگران نمی پنداشت بلکه خود را خدمتگزار مردم می دانست.

مقام معظم رهبری مـعتقد اسـت آن شخصیت با عظمت که همه دنـیا بـه عظمت او اعـتراف دارند مـی گفت: «اگـر به من خدمتگزار بـگویند بهتر است از این که به من رهبر بگویند” و راست می گفت، او اهل تعارف و تظاهر نبود و خاضعانه اظـهار مـی نمود: «مردم از ما بهترند” و «من دربرابر شـما احـساس حـقارت مـی کنم. “ ۹نـمونه چنین انسانی در دنـیا و تـاریخ سراغ نداریم او از همه انسان هایی که تاکنون دیده و وصف آنها را شنیده ایم بالاتر بود. ۱۰

د. توکل :بازنگری اندک در فـعالیت امـام درمـی یابیم علت استواری ایشان در تمام فراز و نشیب های زنـدگی، ایـن بـود کـه اتـکای حـقیقی به خداوند داشت و جز خدا کسی را مؤثر نمی دانست و خداوند نیز از او حمایت کرده و او را به پیروزی های خیره کننده رساند.

رهبر بزرگوار انقلاب اسلامی که شجاعت و توکل ایشان نیز زبـانزد عام و خاص است شهادت می دهد که در حوادث وحشتناک که همه مسئولین به بن بست می رسیدند به امام پناه می بردند وآن حضرت با دم مسیحایی خود به همه آنها آرامش می بخشید. او مانند کوهی مقاوم و اسـتوار بـود که هیچ چیز او را متزلزل نمی ساخت، بلکه هرگونه ترس و اضطراب را از دل همراهان و نزدیکان دور می کرد. ۱

ه‍. دعا و توسل:امام راحل که با تمام وجود دلباخته اهل بیت علیهم السّلام بود هر پگاه و هر شـامگاه بـه آنان توسل می جست.

حضرت آیت اللّه العظمی امام خامنه ای توفیقات امام را مرهون ارتباط ایشان با معصومین علیهم السّلام می داند و معتقداست اگر آن حضرت با مناجات و دعـا و تـوسل سروکار نداشت و اهل استغاثه و مـناجات نـبودخدای متعال این همه توفیق را نصیب ایشان نمی کرد به گونه ای که هر ماه رمضانی که بر امام می گذشت انسان می دید که آن بزرگوار نورانی تر شده است. عـظمت ائمـه در دیدگاه امام خمینی (س) به حدّی بود که آن شخصیت عظیم در برابر خورشیدهای فروزان ولایت کوچکی و خاکساری می کرد وخود را مقابل آنها ذره ای بیشتر به حساب نمی آورد. و به واسطه همین دعاها وتوسل ها بود که خداوند متعال او را هدایت مـی کرد. ۱۲

مـقام معظم رهبری در این باره می فرماید:

«من از ایشان این حرف را شنیده بودم که می گفتند: «من از اول انقلاب احساس می کنم دست هدایتی ما را کمک می کند و پیش می برد و راه ها را در مقابل ما باز می کند. “ ۱۳

و. همّت بلند:آرمـان های بـزرگ، نیازمند هـمّت عالی است و امام خمینی، آن انسان بزرگ، هم همّت بلندی داشت . او افق های دوردست را می دید و هدف های بـزرگ راانتخاب می کرد و با تمام وجود به سوی آن هدف ها پیش می رفت.

حضرت آیـت اللّه العـظمی امـام خامنه ای همّت آن امام را این گونه ترسیم می کند که ایشان هدف های بسیار عظیمی را انتخاب می کرد به گونه ای که انسان های مـعمولی فـکر می کردند این هدف های والا دست نیافتنی است ولی همت بلند و خستگی ناپذیری و توانایی اعجاب انگیز اینمرد بزرگ هـدف ها را مـحقق مـی کرد .

او پنجه در پنجه ستمگران انداخت و با رهبری بی نظیرش، هر لحظه مردم را بیدارتر و مصمّم تر کرد، تاریخ بـشریّت به داشتن چنین انسانی با این اراده پولادین افتخار می کند. ۱۴ . مقام معظم رهبری راجـع به اراده پولادین و همت بـلند امـام و تأثیر آن در جهان اسلام می فرماید :او به اسلام عزت بخشید و پرچم قرآن را در جهان به اهتزاز درآورد.

او ملت ایران را ازاسارت بیگانگان نجات داد و به آنان غرور و شخصیت و خودباوری بخشید... او جمهوری اسلامی را ده سال در میان طوفان های سهمگین و حـوادث سرنوشت ساز، قدرتمند انها اداره و حراست و هدایت کرد و به نقطه ای مطمئن رسانید.

-------------------------------------------------------------------

امام خمینی از دیدگاه مقام معظم رهبری

پدیدآورنده (ها): بهرامی، قدرت الله

آدرس ثابت: ۹۱۵۹۴۱https: / / www. noormags. ir / view / fa / articlepage /

------------------------------------------------------------------------

پی ـنوشت ها

۱). بـنیان مـرصوص امام خمینی در بیان و بنان، عبد اللّه جوادی آمـلی. بـه همّت محمد امین شاهجویی، (قم، اسرا، ۱۳۷۵ ). ص ۲.

۲). سخن آفتاب، سازمان تبلیغات اسلامی، (تهران، سـازمان تـبلیغات اسلامی، ۱۳۷۳)، ص ۱۰۹.

۳). حدیث ولایت ، مجموعه رهـنمودهای مـقام معظم رهـبری، ج ۱، (. تـهران، نـشر سازمان مدارک فرهنگی، ۱۳۷۵)، ص ۲۸۲.

۴). همان، ص ۶۳.

۵). بیانات مـقام مـعظم رهبری در سالگرد رحلت امام، روزنامه قدس، 16 / ۳ / 78، ص ۴.

۶). خاطرات و حکایت ها، حضرت آیت اللّه خـامنه ای ، ج ۳، (تـهران ، قدر ولایت، ۱۳۷۵)، ص ۵.

۷). حدیث ولایت، ج ۱، ص ۲۳.

۸). همان، ج ۷، ص ۱۴.

۹). هـمان، ج ۱، ص ۱۵۹.

۱۰). همان.

۱۱). سرگذشتهای ویژه از زنـدگی امـام خمینی، مصطفی وجدانی، ج ۲، (بی جا، پیـام آزادی، ۱۳۶۲)، ص ۵۸.

۱۲). سـخن آفتاب، ص ۱۰۳.

۱۳). حدیث ولایت ، ج ۳، ص ۲۸۸-۲۸۷.

۱۴). حدیث ولایت ج ۱، ص ۵-۴.