ـ حضرت مهدی(ع): :
اَنَا خاتِمُ الأوصیاءِ وَ بی یدفَعُ اللهُ البَلاءَ عَن اَهلی و شیعَتی.
من ختم‌کنندة راه اوصیا هستم و به وسیلة من خدا بلاها را از اهل بیت من و شیعیانم دفع می‌نماید. (غیبت شیخ طوسی، ص ٢٤٦)
_9.jpg)
چکیده:
تحقیق حاضر جهت نقد و تحلیل نظر تفسیری احمد صبحی منصور در قرآن‌شناسی سامان یافته است. بر این اساس تحلیل نادرست تفسیری وی بر مفهوم و مصداق أولی‌الأمر مورد تأکید است. صبحی منصور در روش برداشت از قرآن دیدگاه نارسایی را در پیش گرفته و بر اساس آن سعی در تحکیم پایه‌های اندیشه قرآن‌بسندگی نموده است. فقدان جامع‌نگری نسبت به قرآن در روش استفاده از آیات و نتایج بی‌ارتباط از محتوایِ آیات قرآن، از شاخصه‌های روشی احمد صبحی منصور است. وی منظور از أولی‌الأمر را کسانی می‌داند که نسبت به دیگران در اطاعت از خدا أولویت بیشتری دارند و به‌همین لحاظ تا زمانی که اطاعت از آنان در راستای معصیت خدا نباشد، مُطاع هستند. موضوع یاد شده اگرچه ممکن است در نگاه نخست، چندان ناصحیح به‌نظر نرسد اما باید گفت دیدگاه او با آیات دیگر قرآن کریم ناسازگار است.
واژه‌های کلیدی: آیه 59 نساء، آیه أولی‌الأمر، قرآنیون، أحمد صبحی منصور، قرآن‌بسندگی
آقای محمد مهدی داورپناه، دکتر سیدرضا مؤدب
| Attachment | Size |
|---|---|
| دیدگاه صبحی منصور .pdf | 264.79 KB |
