«عبدالله» در لغت به معنی عبد و بنده خداوند است، و «ابا عبدالله» پدر عبد خدا یا پدر بندگی برای خداوند معنا میشود که به حضرت سالار شهیدان (ع) گفته میشود .
ابوعبدالله: مشترک بین امام حسین(ع) و امام صادق(ع) است؛ ولی اگر به صورت مطلق در کتب اخبار وارد شود، مراد امام صادق(ع) است و در کتب ادعیه ، مقصود امام حسین است .
به نظر میاید که کنیه «ابوعبدالله» اشاره به مقام عبودیت و بندگی امام حسین (علیه السلام) باشد و به جهت اوج و شکوه و عبودیت عاشقانه او است که با خون خویش ترسیم کرد و بدین جهت اباعبد الله شد ، همانطور که امام صادق علیه السلام نیز به جهت جایگاه علمی و نشر معارف الهی ، به اباعبد الله معروف شد .
نتیجه اینکه کنیه امام حسین (علیه السلام) «ابوعبدالله» بوده، از مسلمات تاریخ است و احتمالاً همان طور که نام ایشان را رسول خدا (صلی الله علیه و آله وسلم) انتخاب کرد، کنیه ایشان نیز به انتخاب رسول خدا (صلی الله علیه و آله وسلم) بوده است. ولی اینکه چرا این کنیه برای ایشان انتخاب شده، ممکن است ایشان فرزندی به نام «عبدالله» داشته ولی معلوم نیست که این کنیه، برگرفته از نام آن فرزند باشد ؛ زیرا آن فرزند در روزها یا ماه‌های پایانی عمر امام حسین (علیه السلام) به دنیا آمد.
برخی از علما گفته اند معتقدند که حضرت سیدالشهدا(ع) معلم توحید است و اگر امام حسین(ع) نبود، بندگی برای خدا باقی نمی ماند و "الاسلام محمدی الحدوث و حسینی البقاء"؛ یعنی پیامبر، اسلام را بنیان نهاد و آن را کاشت و امام حسین(ع) آن را آبیاری کرد و به پایداری رساند.
