قراآت و حروف سبعه

قراآت و حروف سبعه از جمله مباحثى كه پيوند و ارتباط نزديكى با روايت سبعة احرف دارد، بحث قراآت است. بدين خاطر ضرورى مى‏نمايد براى روشن شدن چگونگى پيوند و ارتباط آنها با يكديگر، نخست معناى قرائت، پيدايش قراآت و جايگاه و منزلت آنها بررسى شود.
قرائت‏:
قرائت كه جمع آن قراآت است، در اصطلاح، عبارت است از: طرق و روايات قرآنى كه با اسناد به ثبوت رسيده است. «1» با توجّه به معناى مذكور، هر روشى در خواندن و تلاوت قرآن كه مستند به روايتى و نقل از پيامبر صلّى اللّه عليه و آله نباشد، در معناى اصطلاحى قرائت جاى نخواهد گرفت؛ گر چه مشهور باشد و يا حتى بر اساس و مبناى صحيحى از عربيت باشد و لفظ قرآن، امكان انطباق با آن را دارا باشد. لذا قرائت‏ مستند به نقل صحيح و مستند به پيامبر صلّى اللّه عليه و آله، هميشه اصل بوده و كتابت بر اساس آن شكل مى‏گرفته است و مأخذ كتابت، قرائت بوده است.

تواتر قرآن‏
قرآن كتابى است كه نزد همه مسلمانان به تواتر از پيامبر صلّى اللّه عليه و آله روايت شده است و آن چنان اهميّت داشته است كه ناقلان كثيرى تمام آيات آن را از پيامبر صلّى اللّه عليه و آله براى نسل‏هاى بعد تا به امروز نقل و روايت نموده‏ اند.

آية اللّه خوئى مى‏نويسد:
همه مسلمين اتفاق نظر دارند كه طريق ثبوت قرآن منحصر به تواتر است و حكم نموده‏اند كه قرآن كلام الهى است كه از راه خبر متواتر ثابت شده است.

آية اللّه معرفت مى‏گويد:
بدون ترديد قرآن كه نص وحى خداوند حكيم است، در بين همه مسلمين متواتر است؛ تواترى قطعى در تمامى سوره‏ها و آيات و كلمات، به شكلى كه اگر كلمه‏اى با كلمات آن جايگزين شود و يا حتى كلمات آن با يكديگر عوض شوند، مسلمانان، آن را نمى‏پذيرند و آن را انكار مى‏كنند و آن تغيير يافته را سخنى به دور از اسلوب كلام الهى مى‏دانند.