يادداشت

امام خمینی(ره) بر انس روزانه با قرآن برای سعادت تاکید داشت و قانون‌گریزی را ناشی از عدم تزکیه نفس می‌دانست

حجت‌الاسلام مودب با بیان‌اینکه امام خمینی(ره) ریشه بی‌توجهی به قانون را عدم تزکیه نفس می‌دانستند، گفت: ایشان معتقد بودند اگر انسان هر روز چند آیه از قرآن را بخواند، همین انس با قرآن، موجب قرار گرفتن افراد در مسیر هدایت و سعادت می‌شود.

ما مفتخریم و ملت عزیز سرتاپا متعهد به اسلام و قرآن‏‎ ‎‏مفتخر است که پیرو مذهبی است که می خواهد حقایق‏ قرآنی، که سراسر آن از وحدت بین مسلمین بلکه بشریت‏‎ ‎‏دم می زند، از مقبره ها و گورستانها نجات داده و به عنوان‏‎ ‎‏بزرگترین نسخه نجات دهنده بشر از جمیع قیودی که بر‏‎ ‎‏پای و دست و قلب و عقل او پیچیده است و او را به سوی‏‎ ‎‏فنا و نیستی و بردگی و بندگی طاغوتیان می کشاند نجات‏‎ ‎‏دهد. ‏

خبر دستگیری امام به سرعت در شهر قم و مناطق اطراف پیچید. زن و مرد از روستاها و منازل خویش در شهر به سوی منزل قائد خود حرکت کردند. شعار اصلی جمعیت «یا مرگ یا خمینی» بود که از تمام فضای قم به گوش می رسید. خشم مردم آنچنان بود که ابتدا مأمورین پلیس پا به فرار گذاشتند. آنها پس از تجهیز قوا به میدان آمدند.

أهم مبانى تفسير قرآن

مبانى تفسير قرآن آن‌چنان‌كه گذشت داراى انواع و اقسامى است و تحليل مستقل هريك بر اساس تقسيمات مذكور و يا مبانى خاص مفسران، پژوهش مستقلى را مى‌طلبد، ولى در اين پژوهش به اختصار به أهم مبانى تفسير بر اساس ترتيب منطقى آنها پرداخته مى‌شود كه در يكديگر مؤثر هستند و برخى بر ديگرى مقدم مى‌باشند كه مى‌تواند شامل مبانى مشترك و مختص، قطعى و ظنى، صدورى و دلالى باشد و در اغلب موارد، نخست بر اساس مبانى صدورى و سپس بر اساس مبانى دلالى، تحليل و بررسى انجام مى‌شود؛

یوم الدین :

از دیگر توصیف های خاص در مورد جهان آخرت، «يَوْمِ الدِّين» به معنی روز جزا می باشد . این نام نیز چندین مرتبه در تعدادی از آیات قرآن به کار رفته است که از همه مشهورتر در سوره حمد هست که خداوند می فرماید: «مالِكِ يَوْمِ الدِّين»؛‏ خداوندی که مالک روز جزاست ، که در واقع به قیامت و رستاخیز و روز جزا اشاره دارد. در حدیثی از امام سجاد آمده است که هنگامی که آن حضرت به آیه «مالِكِ يَوْمِ الدِّين‏» می رسید، آنقدر تکرار می کرد که نزدیک بود روح از بدنشان پرواز کند و این نشان از اهمیت یوم الدین دارد.

11- مناظر الانوار و مظاهر الاسرار فى تفسير كتاب الله الملك الجبار

تأليف عالم و عارف ربانى محمد تقى قزوينى از عالمان شيعه (م 1270 ق)، زبان عربى و دربردارنده تمامى آيات قرآن است. او به شيوه عرفانى و رمزى به تفسير آيات مبادرت كرده و در ذيل آيات نكته‏هاى عرفانى را بيان داشته است.

قزوينى به مباحث كلامى، اعتقادى، اخلاقى و تربيتى هم عنايت داشته و روايات معصومين عليهم السّلام را در مواردى بيان و از آنها نكته‏هاى تفسيرى را در مسائل عرفانى، اخلاقى و كلامى، روشن ساخته است. «3»
__________________________________________________

(3). همان، ج 22، ص 279.

مقصود از «إنّ الناس» در روايات شيعه‏

با مراجعه به كتب اربعه شيعه و بحار الانوار، مشاهده مى‏شود كه تعبير: «إنّ الناس يقولون» با حذف مكررات، حدود بيست مرتبه در روايات به كار رفته است. در همه اين موارد، يا غالب آنها، مقصود از آن، مخالفان اعتقادى شيعه است كه در اكثر موارد، منطبق بر اهل سنت و اختلافات فقهى و اعتقادى بين شيعه و اهل سنت است كه نزد امام معصوم عليه السّلام مواردى از اختلاف را با عنوان‏ «إن الناس يقولون» بيان فرموده‏ اند و امام عليه السّلام به تصحيح آن اعتقاد و يا تكذيب آنها پرداخته است؛

«علّامه طباطبايى»

علّامه سيد محمد حسين طباطبائى (ت 1405 ه. ق) مفسر گرانقدر قرن معاصر، فيلسوف و متكلم زبردست جهان تشيع، بحث اعجاز قرآن را در ذيل آيات 23 و 24 سوره بقره، مطرح مى‏نمايد و معتقد است كه آيات تحدى در قرآن، دلالت بر اعجاز قرآن دارد و تحدى قرآن عام و در همه جهات مى‏باشد مانند تحدى عام در آيه شريفه: قُلْ لَئِنِ اجْتَمَعَتِ الْإِنْسُ وَ الْجِنُّ عَلى‏ أَنْ يَأْتُوا بِمِثْلِ هذَا الْقُرْآنِ لا يَأْتُونَ بِمِثْلِهِ ... «1» كه مى‏فرمايد: «اى پيامبر بگو اگر تمامى جن و انس همه جمع شود، نمى‏توانند به مانند قرآن را بياورند» كه حكايت از اعجاز قرآن در جنبه‏هاى گوناگون دارد «2».

یوم الحساب :

از دیگر توصیف های خاص و مهم در مورد جهان آخرت، ‏«يَوْمِ الْحِسابِ» است که از اسامی مشهور روز قیامت است. واژه حساب که در خصوص محاسبه روز قیامت است، در چندین آیه از آیات قرآن به کار رفته است و چنین نامی بخاطر آن است که تمامی اعمال انسان اعم از خوب و بد، کوچک و بزرگ، مادی و معنوی، در جوانی و یا در پیری و از زمانی که انسان به تکلیف می رسد، همه بدون استثنا مورد محاسبه قرار می گیرند.

5. منابع (مصادر - مأخذ):

اصطلاح «منابع» در دانش تفسير، همان «مصادر و مأخذى» است كه در تفسير از آنها كمك گرفته مى‌شود (1)و در تفسير آيات، نقش كليدى دارند؛ زيرا هر مفسرى به استناد آن منابع چون قرآن، سنت، عقل، لغت و... تفسير آيات را بيان مى‌كند. منابع تفسير همچون منابع فقه، داده‌هايى هستند كه با استعانت از آنها، مراد خداوند براى مفسر، معلوم مى‌گردد؛ زركشى از منابع با عبارت «مأخذ» ياد مى‌كند و اصيل‌ترين آنها را چهار مأخذ مى‌داند و مى‌گويد: «لطالب التفسير مأخذ كثيرة، امّهاتها اربعة». (2)